Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Maja Snopczyńska

Protokolant : Agnieszka Ząbkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2019 roku w Ś.

sprawy z odwołania L. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

w sprawie (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  odwołanie oddala;

II.  nie obciąża powódki kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powódka L. B. wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując, że orzeczeniem z 04 sierpnia 2017 roku komisja lekarska ZUS stwierdziła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do wnioskowanego świadczenia.

W toku postepowania

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powódka w okresie od 30 grudnia 2016 roku do 29 czerwca 2017 roku pobierała zasiłek chorobowy.

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 04 sierpnia 2017 roku ustalono, iż powódka nie jest niezdolna do pracy, stwierdzając jednocześnie brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lipca 2017 roku zmienioną decyzją z dnia 16 sierpnia 2017 roku odmówiono powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 30 czerwca 2017 roku.

Dowód:

- akta ZUS – w załączeniu

Powódka po dniu 30 czerwca 2017 roku była zdolna do pracy.

U powódki stwierdzono zaburzenia adaptacyjne o charakterze depresyjno-lękowym niewielkiego nasilenia, a także zaburzenia osobowości. Nadto u powódki okresowo występują głębokie zaburzenia funkcjonowania, wzmożone nużliwości i osłabienie motywacji.

Stan dysfunkcji psychicznej powódki nie jest na tyle nasilony, by powodował u niej niezdolność do pracy i wymagane było pobieranie zasiłku rehabilitacyjnego przez jakikolwiek okres czasu, bowiem nie miało by to wpływu na poprawę stanu zdrowia powódki.

Dowód:

- opinia i opinia uzupełniając biegłego psychiatry E. S., k. 94-99, 114

- opinia sądowa biegłego psychiatry M. Ż. (1) k. 59-66,

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Odwołanie jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 18 ust 1 ustawy z 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz.U. z 2014r. poz. 159), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Jednocześnie przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy).

Bezspornym było, że w okresie od 30 grudnia 2016 roku do 29 czerwca 2017 roku powódka była niezdolna do pracy z powodu choroby. Po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego powódka złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, który z uwagi na brak okoliczności uzasadniających ustalenia uprawnień został rozpoznany negatywnie.

Sporne pozostawało, czy po dniu 29 czerwca 2017 roku powódka była nadal niezdolna do pracy.

Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie powódka została poddana badaniom przez kilku niezależnych specjalistów. Lekarze orzecznicy ZUS, członkowie komisji lekarskiej ZUS i dwaj biegli sądowi z zakresu psychiatrii M. Ż. (2) i E. S. - zgodnie orzekli, że powódka nie jest niezdolna do pracy. Odmiennego zdania był biegły sądowych W. B., który stwierdził w swojej opinii, że powódka powinna zostać uznana za niezdolną do pracy w okresie po wyczerpaniu zasiłku chorobowego tj. po 27 czerwca 2017 roku do chwili obecnej i nadal, co zasadnym czyniłoby przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego a okres roku, bowiem dalsze leczenie i rehabilitacja rokowały, i wciąż rokują odzyskanie przez powódkę zdolności do pracy.

Sąd, opierając się na przeważającej opinii biegłych zakresu psychiatrii M. Ż. (2) i E. S. uznał, że powódka nie jest niezdolna do pracy. Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii uznających powódkę za zdolną do podjęcia pracy jako rzeczowych, spójnych i wyprowadzających logiczne wnioski końcowe. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn dla których opinie te miałyby utracić walor wiarygodnego dowodu w sprawie. Ponadto opinia biegłego zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233§ 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest więc przedstawienie faktów lecz ich ocena na podstawie wiadomości specjalnych. Opinia biegłego W. B., jako jedyna stała w opozycji do pozostałych opinii wydanych w sprawie, dlatego Sąd nie uwzględnił zawartych w niej zaleceń. Nadto, powódka składała zastrzeżenia do opinii biegłej E. S. i biegła w opinii uzupełniającej szczegółowo odniosła się do zastrzeżeń powódki, podtrzymując opinię zasadniczą.

Mając na uwadze treść opinii biegłych, z których wynika, że brak jest podstaw do zmiany orzeczenia Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie oddalił, o czym orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach (punkt II wyroku) oparto na przepisie art. 102 kpc, mając na uwadze, że zachodzą okoliczności szczególne o których mowa w tym przepisie.