Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Maja Snopczyńska

Protokolant : Małgorzata Nazarko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 lutego 2019 roku w Ś.

sprawy z odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

w sprawie (...)

o zasiłek chorobowy

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. w sprawie (...)w ten sposób, iż przyznaje powodowi A. M. prawo do zasiłku chorobowego za okres wskazany w decyzji.

UZASADNIENIE

Powód A. M. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 16 lutego 2018 roku podnosząc, że skoro lekarz orzecznik ZUS zakwestionował opinię lekarza prowadzącego i uznał, że powód jest zdolny do pracy to przerwa pomiędzy okresami zasiłkowymi przekroczyła 60 dni; nie zgodził się także ze stanowiskiem ZUS, że niezdolność do pracy jest kolejną niezdolnością spowodowaną tą samą chorobą.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że powód z dniem 1 listopada 2017 roku wykorzystał okres zasiłkowy, zaś ponownie orzeczona niezdolność do pracy związana jest z tą samą chorobą, a przerwa pomiędzy niezdolnościami do pracy nie przekroczyła 60 dni.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powód pobierał zasiłek chorobowy od 4 maja 2017 roku do 1 listopada 2017 roku, zaś zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy było wystawione do 24 listopada 2017roku. 20 listopada 2017 roku lekarz orzecznik stwierdził, że powód jest zdolny do pracy. Następnie od 3 stycznia do 26 stycznia 2018r był niezdolny do pracy z uwagi na skierowanie na rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. decyzją z 16 lutego 2018 roku odmówił powodowi prawa do zasiłku chorobowego za okres od 3 stycznia do 26 stycznia 2018r.

DOWÓD: akta ZUS- w załączeniu

Powód był niezdolny do pracy w okresie od 3 do 26 stycznia 2018 roku z powodu przykurczu D. (M 72), brak było podstaw aby orzec niezdolność do pracy z powodu schorzeń kręgosłupa szyjnego.

DOWÓD: opinia biegłego ortopedy-traumatologa k. 19-20

W okresie od 24 stycznia do 6 lutego 2017 roku i od 4 maja do 7 czerwca 2017 roku powód był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń korzeni rdzeniowych.

Następnie od 8 czerwca 2017 roku powód był niezdolny do pracy z powodu przykurczu rozcięgna dłoniowego. Zwolnienie lekarskie wystawione zostało do 24 listopada 2017 roku. Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 20 listopada 2017 roku powód nie był niezdolny do pracy. Niezdolność do pracy ustała z dniem 19 listopada 2017 roku.

Leczenie rehabilitacyjne szpitalne powoda w ramach prewencji rentowej ZUS od 3 do 26 stycznia 2018 roku było prowadzone z uwagi na leczenie pooperacyjne przykurczu rozcięgna dłoniowego ręki lewej, a nie z powodu zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa lub zespołu bólowo-korzeniowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.

DOWÓD: opinia i opinia uzupełniająca biegłego neurologa k. 52, 69

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 1 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity – Dz. U. z 2017 roku, poz. 1368) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Z kolei przepis art. 8 cytowanej Ustawy stanowi, że zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Natomiast art. 9 tej ustawy stanowi, że do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Jak więc wynika z treści zacytowanego wyżej przepisu do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby będącej ich podstawą oraz okresy zrównane z okresami niezdolności do pracy, wynikające z art. 6 ust. 2. Reguła powyższa ma jednak zastosowanie tylko w przypadkach, gdy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy nie ma ani jednego dnia przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, gdyż wtedy inna choroba powoduje rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego.

Strona pozwana twierdziła, że powód z dniem 1 listopada 2017 roku wykorzystał okres zasiłkowy, zaś ponownie orzeczona niezdolność do pracy związana jest z tą samą chorobą.

Tym samym stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodach z opinii biegłych.

Biegły ortopeda-traumatolog wskazał, że powód był niezdolny do pracy w okresie od 3 do 26 stycznia 2018 roku z powodu przykurczu D. (M 72), podkreślając, że brak było podstaw aby orzec niezdolność do pracy z powodu schorzeń kręgosłupa szyjnego.

Podobne stanowisko zajął biegły z zakresu neurologii, wskazując w opinii i opinii uzupełniającej, że powód w okresie od 24 stycznia do 6 lutego 2017 roku i od 4 maja do 7 czerwca 2017 roku był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń korzeni rdzeniowych, zaś od 8 czerwca 2017 roku - z powodu przykurczu rozcięgna dłoniowego. Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 20 listopada 2017 roku powód nie był niezdolny do pracy. Biegły podkreślił, że leczenie rehabilitacyjne szpitalne powoda w ramach prewencji rentowej ZUS od 3 do 26 stycznia 2018 roku było prowadzone z uwagi na leczenie pooperacyjne przykurczu rozcięgna dłoniowego ręki lewej, a nie z powodu zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa lub zespołu bólowo-korzeniowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii jako rzeczowych, spójnych i wyprowadzających logiczne wnioski końcowe i Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn dla których opinie te miałyby utracić walor wiarygodnych dowodów w sprawie. Opinia biegłego zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233§ 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia biegłego wyczerpująco udzieliła odpowiedzi na pytania i jest wystarczająca do oceny przyczyn niezdolności do pracy powoda. Mając powyższe na uwadze oddalono wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego neurologa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż brak było materialnej podstawy do odmowy powodowi prawa do zasiłku chorobowego za wskazany okres i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.