Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2014 roku funkcjonariusze Aresztu Śledczego w Ś. st. sierżant M. Ś. i por. Ł. Z. pełnili służbę w wyżej wymienionej jednostce penitencjarnej. M. Ś. pełnił służbę na stanowisku oddziałowego działu ochrony, natomiast Ł. Z. na stanowisku wychowawcy działu penitencjarnego. W tym dniu, w trakcie rozmowy wychowawczej dotyczącej zmiany warunków zakwaterowania, odbywający w karę pozbawienia wolności osadzony B. G., będąc niezadowolonym z tej zmiany, zwrócił się wielokrotnie do funkcjonariusza Służby Więziennej Ł. Z. słowami „ ty skorumpowana (...)”.

Dowody:

- zeznania świadków:

M. Ś. – k. 6-7,

Ł. Z. – k. 8v,

M. D. – k. 18v,

Z. S. k.13v,

D. M. k.15v,

T. R. k.17v,

- zawiadomienie o przestępstwie k.1,

- pismo Dyrektora AŚ w Ś. z załącznikami k. 25-29,

- wyjaśnienia oskarżonego k.39, 42,

Tego samego dnia, niezadowolony z dokwaterowania innego osadzonego, B. G. zaatakował werbalnie drugiego z funkcjonariuszy M. Ś. nazywając go „ skorumpowaną k.na usługach (...) i (...)

Dowody:

- zeznania świadków:

M. Ś. – k. 6-7,

T. R. k.17v,

- zawiadomienie o przestępstwie k.1,

- pismo Dyrektora AŚ w Ś. z załącznikami k. 25-29,

- wyjaśnienia oskarżonego k.39, 42,

Oskarżony R. K. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie,

Dowody:

- informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 32-34,

Oskarżony B. G. słuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia zgodne z poczynionymi w sprawie ustaleniami. Złożył również wniosek o skazanie go bez prowadzenia rozprawy.

Nadto Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze całokształt dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie w toku postępowania dowodowego Sąd uznał, iż potwierdziły one sprawstwo i winę oskarżonego B. G. w zakresie zarzucanych mu czynów.

Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się znieważenia stypizowanego w przepisie art. 226§1 kk, a okoliczności faktyczne objęte stawianymi mu zarzutami ustalił opierając się w przeważającej mierze na zeznaniach samych pokrzywdzonych, tj. Ł. Z. i M. Ś., jak również pozostałych bezpośrednich świadków zdarzenia, tj. funkcjonariuszy Służby Więziennej : M. D., Z. S., D. M. oraz T. R.. Z ich relacji jednoznacznie wynikały takie okoliczności, jak miejsce, czas, sposób działania oskarżonego oraz dokładna treść znieważeń, jakie zostały przez niego wypowiedziane w stosunku do osób pokrzywdzonych. Sąd uznał, że zeznania wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków stanowią wiarygodny dowód i wiernie opisują zachowania oskarżonego B. G.. Brak jest podstaw, aby zakwestionować ich relacje, tym bardziej, że te ewidentnie korespondują tak ze sobą, jak też wyjaśnieniami oskarżonego.

Występek z art. 226§1 kk, polega na znieważeniu funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż oskarżony zwracając się do funkcjonariuszy Służby Więziennej w trakcie wykonywania przez nich obowiązków służbowych słowami: „ ty skorumpowana (...)” w stosunku do Ł. Z. i nazywając M. Ś. „ skorumpowaną (...) na usługach (...) i (...)” wypełnił swym zachowaniem ustawowe znamiona przestępstwa z art. 226§1 kk.

Według definicji legalnej zakresowej z art. 115 § 13 pkt 7 kk funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. Szczególna ochrona prawna funkcjonariusza publicznego wyraża się w tym, iż określone zachowanie sprawcy przestępstwa wobec funkcjonariusza publicznego jest zagrożone karą surowszą, niż analogiczne zachowanie się sprawcy wobec innych podmiotów.

Przedmiotem ochrony art. 226§1 kk jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych i samorządowych oraz godność funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej. Prawidłowe funkcjonowanie wskazanych powyżej instytucji chronione jest poprzez zapewnienie poszanowania dla funkcjonariuszy publicznych, pełniących obowiązki służbowe (A. Zoll (w:) Kodeks..., s. 734).

Czynność sprawcza przestępstwa z art. 226 § 1 kk polega na znieważeniu funkcjonariusza publicznego, zatem obejmuje takie zachowanie, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen, stanowi wyraz pogardy dla drugiego człowieka lub organu stanowiącego w art. 226 § 3 przedmiot bezpośredniego działania (W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga, Warszawa 1984, s. 169; zob. także tezy 4-7 do art. 216). A istotą związku zniewagi z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych jest to, że konkretna czynność wykonywana przez funkcjonariusza - mieszcząca się w ramach jego obowiązków służbowych - stanowi motyw sprawcy znieważenia funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej.

Typ czynu zabronionego, określony w art. 226 § 1 k.k., stanowi przestępstwo umyślne z zamiarem bezpośrednim, zaś przypisanie sprawcy popełnienia owego przestępstwa wymaga ustalenia, że obejmował on swoją świadomością zarówno fakt, iż jego działanie jest skierowane przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu (względnie, osobie do pomocy mu przybranej), jak też, że ma ono związek z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych. ( zob, Glosa do wyroku SN z dnia 2 lutego 2011 r., V KK 382/10)

W ustalonym stanie faktycznym nie ma żadnych wątpliwości, że B. G. działając umyślnie i z zamiarem bezpośrednim znieważył Ł. Z. i M. Ś. wiedząc przy tym, iż są oni funkcjonariuszami publicznymi słowami obelżywymi, a zniewagi te związane były z jego niezadowoleniem z powodu zmiany warunków zakwaterowania a więc w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

Oskarżyciel publiczny w zawartym w akcie oskarżenia wniosku w trybie przepisu art. 335§1 kpk wniósł o skazanie oskarżonego B. G. za występki z przepisu art. 226§1 kk, przy zastosowaniu art. 91§1 kk, na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wniosek Prokuratora były w całości zgodny z wnioskiem odebranym od oskarżonego.

Sąd uznając, że zachodzą ku temu określone w przepisie art. 335§1 kpk warunki, wskazany wniosek oskarżyciela publicznego uwzględnił i bez przeprowadzenia rozprawy skazał oskarżonego za działanie w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk na uzgodnioną pomiędzy nim a oskarżycielem publicznym karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż jego zdaniem taki rodzaj kary adekwatny jest do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego. W ocenie Sądu kara o takim rodzaju i we wskazanym wymiarze spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i w zakresie prewencji ogólnej. Kara w powyższym wymiarze pozostaje w ocenie Sądu adekwatna zarówno do stopnia zawinienia oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez niego. Zdaniem Sądu jedynie celowym w zakresie osiągnięcia celów kary było orzeczenie wobec oskarżonego B. G. bezwzględnej kary pozbawienia wolności, bowiem tylko taka kara może ewentualnie zapobiec popełnieniu przez niego kolejnych przestępstw w przyszłości. Należy zauważyć, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynów zabronionych będąc uprzednio karanym sądownie. Zatem należy też przyjąć, iż poprzednie wyroki i orzeczone kary nie przyniosły pozytywnych skutków resocjalizacyjnych, skoro ponownie naruszył on porządek prawny. Zgodnie z wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego w sprawie i skonstruowanego na jego podstawie stanu faktycznego Sąd uznał, zgodnie z wnioskami stron, że odnośnie czynów opisanych w punktach I i II części wstępnej wyroku oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw spenalizowanym w przepisie art. 91§1 kk, który jest odmianą zbiegu rzeczywistego przestępstw z art. 85, bowiem dla jego przyjęcia wymaga się popełnienia przez sprawcę co najmniej dwóch przestępstw popełnionych przed wydaniem pierwszego nieprawomocnego wyroku. Dodatkowymi jednak przesłankami warunkującymi istnienie ciągu przestępstw są: tożsamość kwalifikacji, krótkie odstępy czasu, podobny sposób – co w przedmiotowej sprawie miało miejsce.

Kierując się sytuacją majątkową B. G., Sąd na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa i nie obciążył go opłatą sądową.