Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSR Wojciech Zatorski

Protokolant: Dorota Wójcik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2019 roku w Ś.

sprawy z p o w ó d z t w a E. D. (...) z siedzibą w G.

p r z e c i w k o J. K.

o zapłatę kwoty 3 215,74 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 922,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 3350/18 UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) (...)z siedzibą w G. wniosła pozew przeciwko J. K. o zapłatę kwoty 3215,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, opłaty sądowej oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa podała, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. (...) obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 12 września 2016 roku umowy pożyczki. Ponieważ pozwany nie dokonywał spłaty pożyczki zgodnie z ustaleniami umownymi, umowa została wypowiedziana i z dniem 22 marca 2018 roku stała się wymagalna. Treść uzasadnienia pozwu wskazuje, że w dniu 19 września 2016 roku pierwotny wierzyciel dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz strony powodowej. Powód zawiadomił pozwanego o nabyciu przedmiotowej wierzytelności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniono w całości żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości zarzucając: brak legitymacji czynnej po stronie powodowej, brak wykazania przez powoda przeniesienia rzekomej wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu na rzecz powoda w niniejszej sprawie, nieważność umowy pożyczki z uwagi na rażąco wysoką opłatę operacyjną, nieudowodnienie roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, brak wykazania wysokości roszczenia powoda, w szczególności brak wykazania zasadności żądania zapłaty kwot w wysokości określonej w pozwie, z ostrożności procesowej – brak wykazania skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem i daty jej powstania oraz brak wykazania podstawy, terminów i wysokości naliczenia odsetek wskazanych w pozwie, składających się na kwotę dochodzoną pozwem i wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych, zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zwrotu kosztu doręczenia sprzeciwu w niniejszej sprawie w kwocie 5,20 zł.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pozwany zarzucił, że strona powodowa nie przedłożyła żadnego dokumentu na wykazanie istnienia wierzytelności po stronie wierzyciela pierwotnego oraz jej wysokości, a także jej przejścia na powoda. Na okoliczność zarzutu nieważności umowy pozwany wskazał na rażące dysproporcje pomiędzy faktycznie uzyskaną na podstawie umowy pożyczki kwotą, a kwotą całkowitego zobowiązania. Wskazał, że otrzymał kwotę pożyczki 3500 zł, natomiast wszystkie pozostałe kwoty, których strona powodowa się domaga, stanowią blisko równowartość kwoty udzielonej pożyczki, w tym 2975 zł tytułem opłaty operacyjnej. Odnośnie braku wykazania wysokości roszczenia pozwany zakwestionował wartość dowodową załączonych do pozwu wydruków komputerowych. Z ostrożności procesowej pozwany wskazał, że powód nie udowodnił również, by roszczenie pozwanego stało się faktycznie wymagalne, bowiem wypowiedzenie zostało złożone przez nieuprawnioną osobę, nadto złożone wbrew warunkowym umowy – powód nie wykazał zaistnienia przesłanek uprawniających go do złożenia wypowiedzenia umowy, wypowiedzenie nie zostało złożone skutecznie pozwanemu. Ostatecznie odnośnie braku wykazania wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem i daty jej powstania pozwany przyznał, że w dniu 17 października 2017 roku dokonał zwrotu wierzycielowi pierwotnemu kwoty 3700 zł. Zarzucił, że nie otrzymał pisma dołączonego do pozwu i datowanego na dzień 27 września 2016 roku, a dotyczącego zmiany rachunku do spłat - powód nie przedłożył dowodu nadania, czy też potwierdzenia odbioru tego pisma.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2016 roku pozwany J. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. umowę pożyczki kwoty 3500 zł na okres od dnia 12 września 2016 roku do dnia 12 września 2018 roku włącznie. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego, ustalona na dzień postawienia do dyspozycji pożyczkobiorcy całkowitej kwoty pożyczki, wyniosła 6849,61 zł, w tym 3500 zł całkowitej kwoty pożyczki oraz koszt pożyczki, na który składają się: odsetki naliczone za cały okres obowiązywania umowy w wysokości 374,61 zł oraz opłata operacyjna naliczona za cały okres obowiązywania umowy w kwocie 2975 zł.

Dowód:

- umowa pożyczki z dnia 12 września 2016 roku – k. 13-17.

W dniu 17 października 2016 roku pozwany dokonał wpłaty kwoty 3700 zł na konto (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., tytułem pożyczki nr (...).

Dowód:

- potwierdzenie wykonania przelewu krajowego – k. 39.

Pismem z dnia 27 września 2016 roku pożyczkodawca poinformował pozwanego o przeniesieniu wierzytelności wynikającej z wyżej wymienionej umowy oraz zmianie rachunku do spłat pożyczki .

Dowód:

- pismo z dnia 27 września 2016 roku – k. 8.

Pismem z dnia 4 stycznia 2018 roku strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zaległości z tytułu pożyczki, nie później niż do dnia 18 stycznia 2018 roku, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki.

Dowód:

- pismo strony powodowej z dnia 4 stycznia 2018 roku – k. 9-10.

Strona powodowa, pismem datowanym na dzień 5 lutego 2018 roku, wypowiedziała pozwanemu umowę zawartą w dniu 12 września 2016 roku.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy pożyczki z dnia 5 lutego 2018 roku – k. 11-12.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720§1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Ciężar dowodu spoczywa na stronach procesu, który ma kontradyktoryjny charakter (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). W ocenie Sądu strona powodowa nie sprostała obowiązkowi wykazania zasadności powództwa i wysokości dochodzonego roszczenia.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy pożyczki nr (...), zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. a pozwanym J. K. w dniu 12 września 2016 roku.

Pozwany zakwestionował brak legitymacji czynnej po stronie powodowej, brak wykazania przez powoda przeniesienia rzekomej wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu na rzecz powoda w niniejszej sprawie, nieważność umowy pożyczki z uwagi na rażąco wysoką opłatę operacyjną, nieudowodnienie roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, brak wykazania wysokości roszczenia powoda, w szczególności brak wykazania zasadności żądania zapłaty kwot w wysokości określonej w pozwie, z ostrożności procesowej – brak wykazania skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem i daty jej powstania oraz brak wykazania podstawy, terminów i wysokości naliczenia odsetek wskazanych w pozwie, składających się na kwotę dochodzoną pozwem.

Przede wszystkim słuszny w ocenie Sądu okazał się zarzut pozwanego w zakresie braku legitymacji materialnej czynnej po stronie powodowej. Strona ta występując z roszczeniem o zapłatę z tytułu zawartej umowy pożyczki pomiędzy pozwanym a pierwotnym wierzycielem, tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., nie wykazała, że skutecznie nabyła ww. wierzytelność. Na tę okoliczność, tj. przelewu wierzytelności, strona powodowa nie przedłożyła żadnego dowodu. Jedynie z pisma adresowanego do pozwanego z dnia 27 września 2016 roku i zatytułowanego: „Pismo informujące o zmianie rachunku do spłat pożyczki” można domniemywać, że sporna wierzytelność była dwukrotnie przedmiotem cesji. Jest to jednak wyłącznie dokument prywatny, zatem dowód tylko tego, że powódka złożyła oświadczenie ww. treści (art. 245 k.p.c.). Pozwany tymczasem zaprzeczył, aby doszło do spornej cesji, a przynajmniej, by powódka wykazała tę okoliczność, zaś strona powodowa nie wykazała cesji, tj. zawarcia umów przelewu, ich ważności, umocowania osób podpisujących umowy, a także, by ich przedmiotem faktycznie była wierzytelność względem pozwanego.

Ustalenie braku legitymacji czynnej po stronie powodowej skutkowało uznaniem roszczenia za niezasadne, dlatego Sąd w punkcie I wyroku oddalił powództwo.

W uzupełnieniu dodać można, że umowa, na którą powołuje się powódka przewiduje udzielenie pożyczki w kwocie 3.500 zł na okres 2 lat, z oprocentowaniem 374,61 zł, jednakże w umowie przewidziano także opłatę operacyjną w kwocie 2.975 zł, co stanowi 85 % pożyczonej kwoty. To świadczenie budzi uzasadnione wątpliwości w świetle art. 385 ¹ k.c. Zważywszy nadto na kwotę spłat dokonanych przez pozwanego, tj. 3700 zł, żądanie powódki również z ww. przyczyn jest chybione.

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te składał się koszt wynagrodzenia zastępstwa prawnego w kwocie 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszt wysyłki korespondencji 5,20 zł - stąd w punkcie II wyroku Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 922,20 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.