Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Maria Kruźlak

Protokolant Maja Foremny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od strony powodowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. na rzecz strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 880/16

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. w pozwie z dnia 14 marca 2016 roku skierowanym przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. w W. domagała się zasądzenia kwoty 4.607,64 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.957,64 zł od dnia 4 marca 2016 roku, zaś od kwoty 650 zł od dnia 2 marca 2016 roku – do dnia zapłaty. Ponadto domagała się zasądzenia kwoty 859,95 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 3.957,64 zł za okres od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia 3 marca 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty. Wnosiła także o zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że w dniu 18 grudnia 2013 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) należącego do (...) Bank S.A. Sprawca szkody w dniu zdarzenia posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej zawartą ze stroną pozwaną. Pozwany uznał co do zasady odpowiedzialność za szkodę i wypłacił poszkodowanej świadczenie w wysokości 3.273,44 zł. Poszkodowaną Ł. W. łączyła z (...) Bank S.A. umowa kredytowa, której przedmiotem zabezpieczenia był pojazd marki A. (...). W dniu szkody pojazd stanowił wyłączną własność poszkodowanej. Powód na podstawie umowy cesji nabył wierzytelność od poszkodowanej wynikającą ze zdarzenia z dnia 18 grudnia 2013 roku. Celem ustalenia rzeczywistych rozmiarów szkody w samochodzie powód zlecił wykonanie niezależnej oceny technicznej rzeczoznawcy samochodowemu. W świetle kalkulacji koszt naprawy pojazdu wynosi 7.231,08 zł. Powódka wezwała pozwanego do wypłaty różnicy pomiędzy kosztami naprawy a kwotą dotychczas wypłaconą poszkodowanej, to jest sumy 3.957, 80 zł. Pozwana odmówiła zapłaty. Nadto powódka dochodzi w pozwie kwoty 650 zł stanowiącej koszt opinii rzeczoznawcy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 maja 2016 roku, przesłanej pełnomocnikowi powódki w dniu 15 maja 2016 roku pozwany, nie kwestionując co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia wniósł o oddalenie powództwa. Przede wszystkim zarzucił brak legitymacji po stronie powodowej do dochodzenia roszczenia wynikającą z faktu, że samochód należał do (...) Bank S.A., natomiast umowa przelewu wierzytelności zawarta została tylko z Ł. W.. Okoliczność ta ujawniona była już w toku postępowania w sprawie likwidacji szkody W świetle powyższego Ł. W. nie mogła samodzielnie przenieść na powódkę wierzytelności z tytułu szkody w pojeździe. Ponadto powódka nie przedstawiła dowodu świadczącego o tym, że w celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego poniesiono wyższe koszty. Pozwany podnosił , że naprawa pojazdu może polegać na montażu części zamiennych nie tylko oryginalnych pochodzących od producenta, ale i przy zastosowaniu części alternatywnych oznaczonych symbolem (...). Pozwany kwestionował także żądanie kosztów wydatkowanych na sporządzenie przedłożonej przez powódkę opinii, bowiem nie poniosła ich poszkodowana, tym samym nie ma związku ze szkodą, za którą odpowiedzialność ponosi pozwany. Wreszcie opinia ta nie może stanowić dowodu w sprawie na okoliczność wysokości szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2013 roku pozwany został zawiadomiony o szkodzie komunikacyjnej, w której uszkodzony był pojazd marki A. (...) nr (...). Sprawca wypadku był ubezpieczony u pozwanego. Szkodę zgłosiła J. C., kierująca pojazdem wskazując jako poszkodowaną Ł. W. informując jednocześnie o przewłaszczeniu na rzecz (...) Banku S.A., co potwierdzono na podstawie dokumentów ubezpieczenia, z których wynikało, że samochód był przedmiotem przewłaszczenia na rzecz (...) Banku S.A. w J.. Następnego dnia pozwany skierował do (...) Banku S.A. pismo wzywające do wskazania, komu ma być wypłacone odszkodowanie, pod rygorem wypłaty świadczenia osobie zgłaszającej szkodę. Bank wyraził zgodę na wypłatę odszkodowania Ł. W. jako użytkownikowi pojazdu, pod warunkiem, że nie jest to szkoda całkowita. Po doręczeniu zawiadomienia o wysokości przyznanego przez pozwanego odszkodowania Bank wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Dowód: akta szkody – k. 33

Pozwany w ramach postępowania związanego z likwidacją szkody zlecił sporządzenie kosztorysu (...)’ S nr 498, z którego wynikało, że koszt naprawy samochodu stanowi kwotę 3.273,45 zł brutto. Taką kwotę przyznano (...) Bank S.A. w J. tytułem likwidacji szkody, o czym poszkodowanego zawiadomiono pismem z dnia 10 stycznia 2014 roku. Po doręczeniu zawiadomienia o wysokości przyznanego przez pozwanego odszkodowania Bank wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Dowód: kosztorys – k. 12 – 13, pismo w sprawie przyznania odszkodowania – k. 14, akta szkody – k. 33

Umową z dnia 27 października 2015 roku Ł. W. dokonała na rzecz powódki przelewu wierzytelności przysługującej jej wobec pozwanego. Oświadczyła, że przysługuje jej wobec pozwanego wierzytelność z tytułu szkody powstałej w pojeździe A. (...) w związku ze zdarzeniem (bez daty), nr szkody (...). W umowie zobowiązała się do przekazać powódce jako cesjonariuszowi wszelkie dokumenty konieczne do skutecznego dochodzenia wierzytelności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 15 - 16

Powołując się na umowę cesji, pismem z dnia 17 listopada 2015 roku powódka wystąpiła do pozwanego o udostępnienie kserokopii akt szkodowych.

Dowód: pismo z dowodem nadania – k. 17 - 18

Na zlecenie powódki rzeczoznawca samochodowy sporządził w dniu 11 lutego 2016 roku kalkulację kosztów naprawy pojazdu, stwierdzając, że koszty te wynoszą 7.231,08 zł brutto. Za sporządzenie kosztorysu powódka zapłaciła rzeczoznawcy kwotę 650 zł brutto.

Dowód: kalkulacja – k. 19 – 20, faktura – k. 23, przelew – k. 24

Pismem z dnia 16 lutego 2016 roku, nadanym w dniu 19 lutego 2016 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty w terminie do dnia 1 marca 2016 roku kwoty łącznej 4.608,80 zł stanowiącej różnicę między wypłaconym odszkodowaniem a kosztami naprawy ustalonymi przez powódkę powiększoną o wynagrodzenie rzeczoznawcy.

Dowód: pismo – k. 21 – 22, dowód nadania – k. 25

Strona pozwana odmówiła zapłaty dalszego odszkodowania z uwagi na fakt, że powód nie przedstawił dowodu własności pojazdu przysługującej w dniu zawarcia umowy cesji wyłącznie Ł. W.. Zakwestionował także skuteczność powoływania się na prywatną opinię w zakresie kosztów naprawy.

Dowód: pismo strony pozwanej w aktach szkody.

Koszt naprawy samochodu z uwzględnieniem części oryginalnych i alternatywnych w jakości (...) oszacowany w systemie (...) przy zastosowaniu średniej stawki roboczogodziny wynosi 7.686,63 zł.

Dowód: opinia biegłego T. G. – k. 62 - 85

Sąd zważył:

Poza sporem w sprawie był fakt uszkodzenia pojazdu marki A. (...) i istniejąca po stronie pozwanej odpowiedzialność wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, łączącej ją ze sprawcą, który był wyłącznie winny kolizji.

Bezspornym było także, że pozwany wypłacił odszkodowanie Ł. W. jako użytkownikowi pojazdu, za zgodą (...) Bank S.A. jako właściciela pojazdu. W tej kwestii uzyskał oświadczenie Banku w związku ze stwierdzonym prawem Banku do pojazdu z tytułu przewłaszczenia.

Sporem objęta była legitymacja powódki do dochodzenia dalszych kosztów związanych z naprawą pojazdu a także sama wysokość tych kosztów.

Pozwany zarzucał, że powódka nie wykazała, by w chwili zawierania umowy przelewu wierzytelności cesjonariuszowi, to jest Ł. W. przysługiwała cała wierzytelność wobec pozwanej. Twierdził bowiem, że Ł. W. nie była wyłącznym właścicielem pojazdu. Powyższy zarzut przeniósł ciężar dowodzenia okoliczności stanowiących podstawę żądania na powódkę, zgodnie z regułą dowodową wskazaną w art. 6 k.c. Zarzut ten został podniesiony przez pozwanego zarówno po zgłoszeniu mu bezpośrednio szkody przez powódkę, jak i w toku postępowania sądowego. Wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. oraz przepisowi art. 232 k.p.c. nakładającemu na strony procesu cywilnego obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, powódka nie wykazała, że umową cesji nabyła skutecznie wierzytelność wobec pozwanego.

Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Mimo zarzutu pozwanego braku legitymacji czynnej powódki i zakreślenia przez sąd terminu do ustosunkowania się do tego zarzutu i złożenia wszelkich dowodów, powódka do czasu rozprawy w dniu 24 lutego 2017 roku nie przedłożyła wymaganych dowodów. Nawet na tej rozprawie dowodów takich nie przedstawiła, wnosząc o udzielenie jej dalszego terminu 30 dni do ich przedstawienia.

Wobec brzmienia powołanego wyżej art. 207 § 6 k.p.c. wniosek ten podlegał oddaleniu.

Podnieść należy, że wobec treści art. 104 i 105 prawa bankowego, nie było podstaw do występowania do G. (...) banku S.A. o udzielenie informacji stanowiącej tajemnicę bankową, o czym powódka została w toku procesu powiadomiona.

W świetle umowy przelewu wierzytelności to cesjonariusz miał przedłożyć powódce wszelkie dokumenty związane z dochodzeniem roszczenia. Winny być one załączone do pozwu, skoro jeszcze przed wytoczeniem powództwa, powódce znane było stanowisko pozwanego w tej kwestii. Dopiero na rozprawie w dniu 24 lutego 2017 roku powódka podniosła, nie powołując się na konkretne okoliczności i czas trwania przeszkody, iż kontakt z Ł. W. był utrudniony.

W konsekwencji powyższych ustaleń i rozważań należy uznać, że powódka nie wykazała, czy na dzień dokonania cesji zbywcy wierzytelności przysługiwało roszczenie wobec pozwanego. Tu godzi się podnieść, że z dokumentów przedłożonych przez strony nie wynika, czy przewłaszczenie na rzecz Banku dotyczyło całości czy też udziału we własności pojazdu. Wobec zgłoszonego zarzutu i braku szczególnych okoliczności wskazujących na przewłaszczenie udziału (w aktach szkody znajdują się adnotacje o treści sugerującej przewłaszczenie całości), należało powództwo oddalić w całości.

Odnosząc się do podstaw odpowiedzialności strony pozwanej względem powódki, to co do zasady, to wynika ona z przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2016.2060 j.t. ze zmianami). Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu wobec poszkodowanego regulują przepisy art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. Brzmienie tych przepisów nakazuje stosować odpowiednio do pojazdów mechanicznych regulację dotyczącą przedsiębiorstwa lub zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody. Tym samym na mocy tych przepisów samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Sprawca był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do § 4 tegoż przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Powódka powołała się na przelew wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, zaś zgodnie z § 2 wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Warunkiem skutecznego dochodzenia roszczenia od pozwanego było wykazanie, że Ł. W. była wierzycielem pozwanego, czego jednak powódka nie udowodniła w toku procesu.

Mając powyższe na uwadze na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku procesu.