Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Maja Snopczyńska

Protokolant : Agnieszka Ząbkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2019 roku w Ś.

sprawy z powództwa Kancelarii (...) SA w K.

przeciwko G. J.

o zapłatę 1473,14 zł

powództwo oddala

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. strona powodowa Kancelaria (...) SA w K. wniosła pozew przeciwko G. J. o zapłatę kwoty 1473,14 zł z odsetkami ustawowymi, a od 1 grudnia 2016 roku – ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Strona powodowa wskazała, że w dniu 11 września 2015 roku pozwany zawarł umowę pożyczki za pośrednictwem platformy internetowej; następnie wobec niewywiązywania się z umowy wierzytelność została przelana na stronę powodową.

Pozwany, pomimo podjęcia próby doręczenia mu odpisu pozwu z załącznikami i wezwania na rozprawę na prawidłowy adres nie odebrał korespondencji, nie udzielił odpowiedzi na pozew, nie stawił się również na rozprawę.

W toku postępowania

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2015 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawała z pozwanym G. J. ramową umowę pożyczki nr (...). Pozwanemu udzielono pożyczki w kwocie 1098,50 zł, która miała być spłacona w jednej racie po 30 dniach, wskazano termin spłaty pożyczki do 11 października 2015 roku.

W dniu 11 września 2015 roku przelano na rzecz pozwanego kwotę 1098,50 zł.

DOWÓD: ramowa umowa pożyczki z załącznikami k. 17-23

potwierdzenie przekazu pieniężnego k. 24

W dniu 24 października 2016 roku została zawarta umowa przelewu wierzytelności na mocy której (...) Sp. z o.o. w W. przeniósł na stronę powodową wierzytelności pieniężne, min. wynikająca z powyższej umowy pożyczki.

DOWÓD: umowa przelewu wierzytelności z załącznikiem k. 12-14

Strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty.

DOWÓD: wezwanie do zapłaty k. 15-16

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Orzeczenie w niniejszej sprawie oparto o zapisy umowy zawartej między stronami, przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 z późn. zm, dalej k.c.).

Strona powodowa dochodząc kwoty żądanej pozwem podnosiła, iż jest wierzycielem pozwanego co do należności wynikających z zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki.

Zgodnie z treścią art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy,
a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Szczegółowo prawa i obowiązki stron zostały uregulowane w zawartej przez strony umowie pożyczki.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny. Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.). W przedmiotowej sprawie pozwany zachowywał się biernie. Nie odebrał skierowanej do niego korespondencji pomimo wysłania jej na prawidłowy adres zameldowania, wobec czego nie stawił się na rozprawę przeprowadzoną w dniu 23 maja 2019 roku i nie wniósł również odpowiedzi na pozew. Zachodziły zatem wszelkie przesłanki do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego. Jednakże wbrew regulacji art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie mógł przyjąć za prawdziwe twierdzeń strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie bowiem budziły one wątpliwości w zakresie wskazanej daty wymagalności roszczenia i przerwania biegu terminu przedawnienia. Wskazać bowiem należy, że strona powodowa wskazała, że roszczenie jest wymagalne z dniem 3 grudnia 2015 roku, ponadto podniosła, że pozwany wpłacił kwotę 294,64 zł co stanowi uznanie roszczenia i przerwało bieg przedawnienia. Z formularza informacyjnego dołączonego do pozwu wynika, że pożyczka w kwocie 1098,50 zł ma być spłacona w jednej racie po 30 dniach, wskazano termin spłaty pożyczki do 11 października 2015 roku. Tym samym wbrew twierdzeniom strony powodowej roszczenie stało się wymagalne w dniu 12 października 2015 roku.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata.

W obecnym stanie prawnym przedawnienie roszczenia badane jest przez Sąd z urzędu. Zgodnie bowiem z art. 5 ust 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1104) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Nadto cytowana ustawa wprowadziła do kodeksu cywilnego art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W ocenie Sądu pozwany zawierając umowę niewątpliwie był konsumentem, dlatego też w/w przepisy mają zastosowanie w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 5 ust 2 cytowanej ustawy jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Biorąc pod uwagę fakt, że przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia roszczenie uległo przedawnieniu z dniem 12 października 2018 roku, zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 5 ust. 2 cyt. ustawy zastosowanie znajdą przepisy dotychczasowe (gdyż zgodnie z brzmieniem zmienionych przepisów przedawnienie nastąpiłoby 31 grudnia 2018 roku). Tym samym roszczenie przedawniło się przed wyniesieniem pozwu.

Strona powoda podnosiła, że nie nastąpiło przedawnienie roszczenia, gdyż pozwany wpłacił stronie pozwanej kwotę 294,64 zł, co stanowi uznanie długu i przerywa bieg przedawnienia. Ze stanowiskiem takim nie można się zgodzić.

Zgodnie z treścią ar. 123 §1 pkt. 2 kc bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Z utrwalonej praktyki wynika, że uznanie roszczenia może być wyraźne lub dorozumiane (niewłaściwe), z oświadczenia woli dłużnika musi jednak wyraźnie wynikać jakie roszczenie uznaje i w jakiej wysokości. Samo uiszczenie części należności powoduje uznanie długu tylko w tej części, która została zapłacona, nie zaś wszystkich należności wynikających ze wszystkich stosunków prawnych łączących strony. Sąd Najwyższy w wyroku z 16 II 2005 roku1 stwierdził, że „uznanie roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c. wymaga wyraźnego oświadczenia woli lub też innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uznaje roszczenie za istniejące” podkreślając, że musi jednoznacznie potwierdzać istnienie skonkretyzowanego długu oraz że „bieg przedawnienia uznanego roszczenia przerywa się tylko w granicach określonych uznaniem”. Tym samym uznać należało, że sam fakt częściowej zapłaty długu nie przerwał biegu przedawnienia pozostałej części zobowiązania. Ponadto podkreślania wymaga, że strona powodowa ani nie wskazała daty płatności, ani nie przedłożyła żadnego dokumentu, który by tę okoliczność potwierdzał.

W tym stanie rzeczy i na podstawie wskazanych przepisów powództwo oddalono.

1 IV CK 492/04, cyt. za LEX nr 177275