Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Maria Kruźlak

Protokolant Maja Foremny

po rozpoznaniu na rozprawie w 17 maja 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w Ś.

przeciwko R. M.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego R. M. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w Ś. kwotę 639,97 zł (słownie: sześćset trzydzieści dziewięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 27 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe od kwoty 40 zł od dnia 27 października 2016 do dnia 6 lutego 2017 roku;

II. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 321 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 713/17

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) położonej w Ś. przy ulicy (...) w pozwie złożonym w dniu 27 października 2016 roku, skierowanym przeciwko pozwanemu R. M. domagała się zasądzenia kwoty 679,97 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wnosiła o zasądzenie kosztów procesu, w tym 740 z tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 5 września 2013 roku strony zawarły umowę, na mocy której powódka zobowiązała się udostępnić pozwanemu przejazd przez nieruchomość powódki. W tym celu udostępniła pozwanemu kopię klucza od bramy wjazdowej. Pozwany w zamian zobowiązał się do uiszczenia miesięcznej opłaty w wysokości 20 zł. Pozwany mimo wezwania nie uiścił należności w wysokości 620 zł. Ponadto powódka dochodzi pozwem skapitalizowanych na dzień wniesienia pozwu odsetek w kwocie 59,97 zł.

Powódka podjęła próbę pozasądowego rozwiązania sporu, wzywając pozwanego do zapłaty należności na wskazany rachunek bankowy w zakreślonym terminie. Wobec braku reakcji ze strony pozwanego, powódka złożyła pozew.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy nakazał pozwanemu, aby zapłacił powódce kwotę 679,97 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 27 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 205 zł tytułem kosztów postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Przyznał, że łączy go z powódką umowa z dnia 5 września 2013 roku. Zaprzeczył, by był zobowiązany względem powódki do zapłaty kwoty 620 zł raz odsetek w kwocie 59,97 zł. Oświadczył, że na bieżąco uiszczał opłaty, które z niewiadomych przyczyn nie zostały uwzględnione przez powódkę. Z ostrożności podniósł zarzut przedawnienia co do należności za wrzesień i październik 2013 roku.

Do sprzeciwu dołączył kopie przelewów wpłat kwot od 20 do 60 zł w okresach od listopada 2014 roku do lutego 2017 roku. Łączna suma wynikająca z przedłożonych przelewów wynosiła 620 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Bezspornym w sprawie jest, że powodową Wspólnotę Mieszkaniową (...) położonej w Ś. przy ulicy (...) tworzą właściciele 8 wyodrębnionych lokali oraz Gmina M. Ś. jako współwłaściciel w udziale 3,86 %. Pozwany nie jest członkiem tej Wspólnoty.

Wspólnota Mieszkaniowa zawarła z P. M. umowę o administrowanie, w ramach której administrator jest uprawniony do reprezentacji Wspólnoty na zewnątrz oraz do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych (ust.3 pkt a, b).

Dowód: umowa – k. 6

W dniu 5 września 2013 roku Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ulicy (...) w Ś. zawarła z pozwanym R. M. umowę w sprawie korzystania z przejazdu. Powódka zobowiązała się do umożliwienia pozwanemu korzystania z bramy przejazdowej na teren zaplecza budynku poprzez przekazanie pozwanemu kopii klucza do kraty zabezpieczającej przejazd (§ 1). Pozwany zobowiązał się do korzystania z bramy przejazdowej zgodnie z przeznaczeniem, nie udostępniania klucza osobom trzecim, zamykania kraty zabezpieczającej przejazd po każdorazowym użyciu (§2). Pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłaty w wysokości 20 zł miesięcznie za każdy pojazd. Pozwany oświadczył w umowie, że będzie korzystać z przejazdu jednym pojazdem . Powódka wskazała pozwanemu rachunek bankowy, na który miały być kierowane wpłaty. Termin płatności określono na koniec miesiąca (§ 3). W przypadku zwłoki powódka miała prawo do naliczania odsetek (§ 4).

Dowód: umowa – k. 8

Pismem z dnia 4 lipca 2016 roku Wspólnota wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 540 zł tytułem opłat za korzystanie z przejazdu. W piśmie wskazano numer rachunku Wspólnoty w Banku (...).

Dowód: pismo powódki – k. 9

Powódka wyliczyła zaległość pozwanego z tytułu korzystania z przejazdu na dzień 31 października 2016 roku na kwotę łączną 620 zł. Powódka dokonała także wyliczenia zaległych odsetek za opóźnienie w płatności poczynając od maja 2014 roku. Wyliczona przez powódkę kwota skapitalizowanych odsetek wyniosła 59,97 zł.

Dowód: specyfikacja zapisów– k. 9v, 10, wykaz sposobu liczenia odsetek – k. 11

Na rachunek powódki kierowane były przelewy z rachunku prowadzonego przez (...) S.A. we W. na nazwisko P. W.. W tytule przelewu wskazywano: opłata za klucz do bramy wjazdowej (...) 3a/9. Niektóre wydruki wskazują kwotę 40zł lub 60 zł bez oznaczenia, za jaki okres przypada opłata. Co do niektórych miesięcy (np. sierpień 2015 roku, maj 2016 roku) brak wydruków potwierdzających dokonanie przelewu. Kwoty te nie zostały przyjęte przez powódkę wobec rozbieżności w oznaczeniu tytułu płatności oraz faktu, że pochodziły z rachunku bankowego innej osoby, nie będącej stroną umowy.

Dowód: wydruki przelewów – k. 28 – 46

Pozwany dokonał w dniu 12 lutego 2017 roku ze swojego rachunku przelewu należności za okres od września 2016 roku do lutego 2017 roku w łącznej kwocie 120 zł. Należność tę powódka zaliczyła zgodnie ze wskazaniem pozwanego.

Dowód: potwierdzenie przelewu – k. 47

Sąd zważył

Pozwany R. M. zawarł z powodową Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ulicy (...) w Ś. umowę, której przedmiotem było korzystanie przez pozwanego, nie będącego członkiem Wspólnoty, z nieruchomości wspólnej w zakresie odpowiadającej treści służebności osobistej (art. 296 k.c.) Uprawnienia pozwanego obejmowały prawo przejazdu przez części wspólne nieruchomości i korzystanie z bramy wjazdowej. Uprawnienia Wspólnoty do zawarcia umowy wynikały z art. 6 ustawy o własności lokali. Umowa z dnia 5 września 2013 roku nie została zawarta w formie aktu notarialnego (art. 245 k.c.), stąd nie mogła wywołać skutków o charakterze rzeczowym. Zawiera jednak zobowiązanie o charakterze obligacyjnym. Jej cechy odpowiadają umowie najmu (art. 659 k.c.), stąd do oceny praw i obowiązków stron należy stosować przepisy dotyczące najmu.

Zgodnie z umową, pozwany zobowiązał się uiszczać powódce comiesięczną opłatę w kwocie 20 zł, stanowiącą czynsz. Początkowo pozwany realizował zobowiązanie, jednak od kwietnia 2014 roku przestał płacić należność, do czego był zobowiązany.

Pozwany twierdził, że dokonywał wpłat, przyznając, że powódka ich nie przyjmowała. Nie budzi więc wątpliwości, że na dzień wniesienia pozwu powódka nie dysponuje kwotą, którą zobowiązany był uiścić pozwany. Kwestią sporną jest ocena czy przelewy, które przedłożył pozwany stanowiły dowód skutecznego zwolnienia się z obowiązku.

Powódka zakwestionowała dowody złożone przez pozwanego, a pozwany nie wykazał, by zobowiązanie zostało spełnione. Nie zaprzeczył twierdzeniom powódki, że to nie on dokonywał wpłat, ale inna osoba ze jej rachunku bankowego. Nie podważył zasadności odmowy przyjęcia takich płatności wobec podnoszonego przez powódkę braku możliwości powiązania ich z umową łączącą strony.

Sposób wykonania świadczenia określa umowa łącząca strony. Zgodnie z przepisem art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

Stosownie do przepisu art. 355 § 1 k.c. dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Konsekwencje określone są w art. 472 k.c., który stanowi, że jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności. Pozwany nie wykazał należytej staranności przy realizacji zobowiązania. Spełniając zobowiązanie w zakresie płatności na rzecz podmiotu prowadzącego rachunkowość (art. 29 ustawy o własności lokali), a wiec podlegającego rygorom ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku, pozwany winien był zrobić to zgodnie z umową i w ten sposób, by wierzyciel mógł przyjąć świadczenie jako czynsz za korzystanie z bramy i prawidłowo je zaksięgować. Skoro zaś co do tego istniały wątpliwości, rzeczą pozwanego było ich wyjaśnienie, najpóźniej po wezwaniu do zapłaty.

W przeciwnym wypadku pozwany mógł rozważyć celowość złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu (art. 467 k.c.), czego jednak nie uczynił.

Jeżeli to inna osoba miała spełnić świadczenie zamiast pozwanego, to zgodnie z przepisem art. 474 k.c. dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza.

Wprawdzie przepis art. 356 § 2 k.c. stanowi, że jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika. Niezależnie jednak od osoby spełniającej świadczenie, warunkiem niezbędnym jest wykazanie przez osobę trzecią, że spełnia konkretne zobowiązanie wskazanego dłużnika. W opisie tytułu płatności w przelewach bankowych przedłożonych przez pozwanego brak jest takiej cechy, co czyni nieskutecznym zarzut pozwanego, że powódka bezpodstawnie odmówiła przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej.

W myśl art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie uznać należy, że dłużnik nie spełnił świadczenia w terminie.

Zgodnie z umową powódka miała prawo do naliczania odsetek ustawowych i do ich skapitalizowania ( art. 481 k.c., 482 k.c. w zw. z art. 359 k.c.).

Uwzględniając w całości żądanie pozwu w zakresie kosztów procesu na podstawie art. 98 k.p.c. należało wziąć pod uwagę, że część należności (40 zł) pozwany uiścił po doręczeniu mu odpisu pozwu. Tym samym i co do tej części powódka może zasadnie domagać się zasądzenia kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze na postawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.