Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świdnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Monika Pieczara

Protokolant: Monika Kucała

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 roku w Ś.

sprawy z p o w ó d z t w a J. W. i A. W.

p r z e c i w k o R. W. i U. W.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym R. W. i U. W., aby opróżnili, opuścili i wydali powodom J. W. i A. W. lokal mieszkalny położony w Ś. przy ul. (...);

II.  orzeka, że pozwanym wymienionym w punkcie I wyroku nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

III.  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powodów solidarnie kwotę 354,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 120,00 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego.

UZASADNIENIE

Powodowie J. W. i A. W. wnieśli w pozwie z dnia 5 listopada 2010r. o nakazanie pozwanym R. W. i U. W., aby opróżnili, opuścili oraz wydali powodom lokal mieszkalny położony w Ś. przy ul. (...).

W uzasadnieniu swojego żądania powodowie wskazali, iż są właścicielami lokalu mieszkalnego położonego w Ś. przy ul. (...). Pozwani: R. W. – syn powoda i U. W. – była żona powoda zamieszkali w tym lokalu za zgodą ojca powoda – K. W., który oczekiwał od nich w zamian zapewnienia mu opieki. Powód A. W. zamieszkiwał w tym mieszkaniu do momentu, kiedy popsuły się stosunki małżeńskie z U. W., wówczas przeprowadził się do rodziców do W.. Kiedy rodzice powoda: K. W. i J. W. zamierzali przeprowadzić się do swojego mieszkania, wówczas spotkali się z agresywnym i wulgarnym zachowaniem pozwanych, którzy ostatecznie zabronili im wstępu do mieszkania i zmienili zamki w drzwiach mieszkania.

Pozwani R. W. i U. W. wnieśli o oddalenie powództwa w całości wskazując, iż przedłożone przez powodów dokumenty nie uzasadniają ich eksmisji z lokalu mieszkalnego położonego w Ś. przy ul. (...). Pozwani wyjaśnili, iż są zameldowani pod wskazanym adresem. O przedmiotowe mieszkanie toczy się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku. Zgodnie z wolą zmarłego K. W. jego spadkobiercą jest jego wnuk R. W.. Przedmiotowe mieszkanie stanowi centrum życiowe pozwanych. Pozwana U. W. wpłaciła do Spółdzielni Mieszkaniowej środki pieniężne na wykupienie mieszkania.

Postanowieniem z dnia 8 lutego 2011r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 §1 pkt 1 kpc do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt I (...) toczącej się pomiędzy stronami o zmianę postanowienia o stwierdzenie nabycia spadku po K. W..

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2014r. Sąd podjął zawieszone postępowanie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. i K. W. stali się współwłaścicielami na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w Ś. po jego wykupieniu od Spółdzielni Mieszkaniowej.

K. W. zmarł dnia 2 stycznia 2010r. w W. i na podstawie testamentu notarialnego z dnia 26 czerwca 2001r. spadek po nim nabył w całości jego syn A. W..

Dowód: - postanowienie Sądu Rejonowego w Świdnicy z 15.07.2010r. w sprawie o sygn. akt I (...)w zał.,

- postanowienie Sądu Rejonowego w Świdnicy z 17.07.2013r. i postanowienie Sądu Okręgowego w Świdnicy z 04.02.2014r. w sprawie o sygn. akt I (...)w zał.,

- rozliczenie kredytu i dowody wpłat na poczet Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ś. k. 114, 115.

A. W. wraz ze swoją ówczesną żoną U. W. zamieszkali od 1992 roku w mieszkaniu przy ul. (...) w Ś. za zgodą J. W. i K. W.. Z tego związku małżeńskiego urodził się ich syn R. W..

A. W. mieszkał w tym mieszkaniu do 2000 roku, tj. do czasu, kiedy popsuły się jego stosunki małżeńskie z U. W.. Wówczas przeprowadził się do domu rodzinnego w W.. Od tego momentu mieszkanie zajmowała U. W. z synem R. W..

Dowód: - przesłuchanie powoda A. W. k. 83v-86,

- przesłuchanie powódki J. W. k.85v-86,

- przesłuchanie pozwanej U. W. e-protokół k. 122.

W 2004 roku K. W. zamierzał dostać się do swojego mieszkania i wniósł o interwencję policji. U. W. zabroniła mu wstępu do mieszkania, zmieniając zamki w drzwiach mieszkania.

W 2006 roku małżeństwo U. W. i A. W. zostało rozwiązane przez rozwód.

Dowód: - przesłuchanie powoda A. W. k. 83v-86,

- przesłuchanie powódki J. W. k.85v-86.

W 2004 roku K. W. wniósł do tut. Sądu pozew o eksmisję U. W. i R. W. z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w Ś.. Pozew został zwrócony zarządzeniem z dnia 8 czerwca 2004r. z powodu nieuzupełnienia braków formalnych pozwu w sprawie o sygn. akt VI (...).

Dowód: - pozew K. W. o eksmisję k. 116-117,

- zarządzenie z 08.06.2004r., sygn. akt VI (...) k. 118.

U. W. ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Dowód: - orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 12.02.2013r. k. 113.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Z przytoczonego wyżej stanu faktycznego, ustalonego w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sądowych i przesłuchanie stron wynika, że pozwani zajmują przedmiotowy lokal mieszkalny bez tytułu prawnego.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właścicielowi rzeczy przysługuje przeciwko osobie faktycznie władającej jego rzeczą roszczenie o wydanie rzeczy. Przesłanką uwzględnienia takiego roszczenia jest brak skutecznego względem właściciela uprawnienia do władania rzeczą.

Roszczenie zgłoszone przez powodów podlega uwzględnieniu, bowiem pozwani nie przedstawili skutecznego względem powodów prawa do zamieszkiwania spornego lokalu. Wprawdzie wskazać należy, że strony łączył poprzez czynności konkludentne stosunek prawny użyczenia, albowiem stosunek ten zawierał elementy istotne dla umowy użyczenia, wymienione w art. 710 k.c., a to zezwolenie przez użyczającego biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy, to jednakowoż umowa ta obowiązywała do momentu jej wypowiedzenia przez K. W.. Z twierdzeń powodów, a także pozwanej U. W. w sposób jednoznaczny wynika, że podstawą oddania pozwanym lokalu do używania było zawarcie przez powoda A. W. związku małżeńskiego z pozwaną U. W. i chęć pomocy im w zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny. Zgodzić się należy zatem z powodami, że w momencie rozwiązania małżeństwa powoda A. W. z pozwaną U. W. odpadła podstawa oddania pozwanej lokalu do używania. Ponadto wskazać trzeba, że już poprzedni współwłaściciel mieszkania - K. W., wnosząc w 2004 roku pozew o eksmisję pozwanych z przedmiotowego lokalu mieszkalnego, wyraził w sposób jednoznaczny wolę definitywnego rozwiązania łączącej ich umowy. Podnoszona przez pozwaną U. W. okoliczność, że uiszcza ona opłaty związane z zajmowaniem lokalu mieszkalnego, nie sprzeciwia się istocie stosunku użyczenia i jest zgodna z dyspozycją przepisu art. 713 k.c. stanowiącego, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Niewątpliwie do takich zwykłych kosztów utrzymania mieszkania należą: opłaty za gaz, prąd, koszty ogrzewania mieszkania, opłaty na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, czynsz do spółdzielni mieszkaniowej.

Skoro zatem ustał stosunek prawny jaki – ze względu na mieszkanie – łączył powodów z pozwanymi, to zdaniem Sądu nie ma przeszkód, aby powodowie domagali się skutecznie eksmisji pozwanych z lokalu. Tym bardziej, że intencją powódki J. W. i jej męża K. W. było, aby ich wnuk R. W. opiekował się nimi i pomagał im, co jednakże nie miało miejsca. Nie bez znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powodów pozostaje wskazany przez nich oraz potwierdzony przez pozwaną fakt, iż pozwana wymieniła zamek w drzwiach, uniemożliwiając tym samym powodom korzystanie z mieszkania, stanowiącego ich własność. Zdaniem Sądu zachowanie pozwanej nosi cechy złośliwości i nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego, z uwagi na brak w tym momencie jakiegokolwiek tytułu prawnego do lokalu. Nie zmienia tej oceny fakt uiszczania przez pozwaną opłat za zajmowanie lokalu mieszkalnego, co wynika z obowiązujących przepisów prawnych. Z kolei twierdzenia pozwanej U. W. o tym, że wykupiła przedmiotowy lokal mieszkalny i uregulowała w całości kredyt obciążający tenże lokal nie znajduje uzasadnienia w dokumentach, które sama przedłożyła, albowiem w dokumentach tych figuruje K. W.. Nie ma to jednakże żadnego znaczenia dla roszczeń powodów o eksmisję z lokalu stanowiącego ich własność. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na panujący w orzecznictwie pogląd, iż wypowiedzenie umowy użyczenia nie jest uzależnione od zaistnienia szczególnych przyczyn. Wystarczające jest, aby oświadczenie woli użyczającego doszło do biorącego użyczenie w taki sposób, aby ten zapoznał się z jego treścią.

Nawiązując do próby złożenia przez pozwaną prawa zatrzymania wskazać należy, iż prawo zatrzymania nie przysługuje zobowiązanemu do wydania cudzej rzeczy, gdy obowiązek wydania rzeczy wynika z czynu niedozwolonego albo gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych (art. 461 k.c.).

Mając zatem na uwadze, iż spełniona została dyspozycja przepisu art. 715 k.c., zgodnie z którym jeżeli umowa użyczenia została zawarta na czas nieoznaczony, użyczenie kończy się, gdy biorący uczynił z rzeczy użytek odpowiadający umowie, pozwani stosownie do przepisu art. 718 § 1 k.c. zobowiązani byli zwrócić powodom rzecz w stanie niepogorszonym. Ponieważ pozwani uchylali się od wykonania ciążącego na nich obowiązku, Sąd na podstawie art. 222 § 1 k.c. w zw. z art. 718 § 1 k.c. nakazał opróżnić, opuścić i wydać powodom używany przez nich lokal mieszkalny przy ul. (...) w Ś. (pkt I sentencji wyroku).

Z uwagi na okoliczność, że powodowie domagali się opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego, służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych pozwanych, zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), w tym art. 14. Pozwani byli bowiem lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. osobami używającymi lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Zaznaczyć przy tym należy, że powodowie jako właściciele lokalu są osobami, z którymi wiąże lokatorów stosunek prawny uprawniający ich do używania lokalu. Fakt, że pozwani są lokatorami w rozumieniu ustawy oznacza, że w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd ma obowiązek orzec o ich uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanych z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (art. 14 ust. 1 i 3 u.o.p.l.). W niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki obligatoryjnego orzeczenia o posiadaniu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec podmiotów wskazanych w art. 14 ust. 4 pkt 1-5 ustawy, albowiem orzeczenie eksmisji dotyczyło lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego ( art. 14 ust. 7 u.o.p.l.). Sąd orzekł o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego, w oparciu o przepis art. 14 ust. 1, 3, 4 i 7 (u.o.p.l.) z uwagi na dotychczasowe naganne zachowanie pozwanych, prowadzące do uniemożliwienia powodom odzyskania ich własności (pkt II wyroku). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że powodowie – występując z żądaniem z zakresu ochrony prawa do lokalu mieszkalnego nadużyli swojego prawa. Istniejący konflikt pomiędzy stronami nie może pozbawić powodów prawa do ich spokojnego zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym stanowiącym ich własność. Pozwani od wielu lat mieli świadomość konfliktu istniejącego pomiędzy nimi a powodami i mogli się do takiej sytuacji, tj. eksmisji z lokalu mieszkalnego, stanowiącego własność powodów, już dużo wcześniej przygotować. W sytuacji, kiedy ze strony pozwanych dochodzi do niewłaściwych zachowań wobec powodów (wymiana zamku w drzwiach mieszkania, niewpuszczenie powodów do mieszkania stanowiącego ich własność), nie mogą oni skutecznie podnosić zarzutu z art. 5 k.c.

O kosztach oznaczonych w pkt III sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § k.p.c. w zw. z § 10 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 461 z późn. zm.). Kosztami poniesionymi przez powodów są: opłata od pozwu w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 120 zł oraz opłata skarbowa od dwóch pełnomocnictw procesowych (17 zł + 17 zł).